In de media en de politiek is de laatste tijd veel gesproken over de jongeren, hoe zij lijden onder de lockdown, de gesloten scholen en universiteiten. Ze vereenzamen door het gebrek aan contact met hun leeftijdsgenoten. Of hun thuissituatie is slecht waardoor ze zo snel mogelijk weer naar school moeten, als toevluchtsoord. Helaas zie ook ik jongeren met deze problemen langskomen en ik vind ook dat er snel verandering in hún situatie moet komen.
Maar hoe zit dat met al die jongeren, die thuis juist een veiligere plek hebben dan op school, die tijdens deze lockdown tot rust en tot zichzelf komen doordat ze zich nu even niet steeds weer moeten aanpassen aan wat ‘de massa’ wil of doordat ze nu even niet steeds weer vervelende opmerkingen naar hun hoofd geslingerd krijgen? En al die jongeren die prikkelgevoelig zijn en nu thuis aan al die prikkels kunnen ontsnappen?
Graag zou ik pleiten voor aandacht voor hén, niet alleen nu, maar juíst als over een tijdje de scholen weer open mogen en iedereen roept hoe fijn het is dat ‘ze’ weer naar school mogen. Ik weet dat zij dit niet zó ervaren…
Recente reacties